Przejście na emeryturę to dla wielu kobiet trudny etap. Jak się odnaleźć w nowej sytuacji, kiedy życie zawodowe nie gra już „pierwszych skrzypiec”? O tym, że życie po 60. to idealny czas na realizację marzeń pisze Bożena. Zapraszam do lektury kolejnej opowieści z cyklu „Kobiece historie mają moc”.

Zawsze byłam osobą niezwykle towarzyską i energiczną. Przez ostatnie lata odsuwałam od siebie myśl o zbliżającej się emeryturze. A ona zbliżała się wielkimi krokami.

Podświadomie bałam się, że podzielę los moich koleżanek i wyląduję z pilotem w ręku przed telewizorem. Zacznę chodzić od lekarza do lekarza albo co gorsza – po szpitalach. Absolutnie nie chciałam takiego życia! 

Mój ostatni dzień pracy był wspaniały. Uściski, podziękowania i… do domu. Tam zaczęłam płakać, jakbym została opuszczona przez cały świat. Wizja samotności w czterech ścianach tak mnie przybiła, że jeszcze tego samego dnia byłam u przyjaciółki. A ona mnie jeszcze bardziej mnie zdołowała mówiąc, że wkraczam w starość.

Starość? Jaka starość?! Nie dam sobie wmówić takich bredni! Ja Ci pokażę, że emerytura to będzie moja druga młodość! – krzyknęłam jakby wyrwana z amoku. A że zawsze dotrzymuję słowa, postanowiłam się tego trzymać za wszelką cenę.

Na drugi dzień szukałam dla siebie zajęcia. Muszę coś robić, by nie zgnuśnieć. Siłownia? – nie. Basen – też nie w moim stylu. Wolontariat w schronisku? Tak. To było coś dla mnie.

Z psiakami i kotami szybko się zaprzyjaźniłam. Poznałam też fajnych ludzi. Wreszcie też znalazłam kompana do podróży, o których zawsze marzyłam. Wspólnie z Romanem zwiedziliśmy już Wenecję, Rzym i Paryż. Byliśmy razem na campingu i pod namiotem. W planach mamy Pragę i Monachium… Kto wie, co jeszcze!

Czekałam na to całe życie! Zwierzęta i podróże sprawiły, że jestem szczęśliwa jak nigdy dotąd… 

Artykuł powstał w ramach cyklu „Kobiece historie mają moc” kierowanego przez Barbarę Górnicką-Naszkiewicz, red. naczelną kobietapo60.pl.