https://www.projektydomowzbali.pl/leksykon-pojecChoroba potrafi zmienić ludzkie życie i wyłączyć seniorów z aktywności towarzyskiej na dobre. Jak sobie z tym radzić? Swoje lekarstwo na wszystkie bolączki zdradza Zdzisława. Poznajcie kolejną opowieść z cyklu „Kobiece historie mają moc!”. 

Jestem od 10 lat wdową. Mieszkam sama, ale dzieci i wnuki mam kilka kilometrów dalej. Od kiedy choruję, często mnie odwiedzają. Nigdy jednak nie mówię im, co przeżywam. Choroba mnie dobija, ale mam remedium. Odkryłam je zupełnie przypadkiem.

Jakiś czas temu nasza miejska biblioteka zorganizowała warsztaty twórczego pisania. Za namową koleżanki, postanowiłam pójść i… połknęłam bakcyla. Napisałam pierwszy wiersz, potem drugi i poczułam, że to jest dla mnie ważne. Koleżanka śmieje się, że to powołanie.

Wszystkie żale, troski, zmartwienia już nie siedzą we mnie. Kiedy przelewam je na papier, czuję ulgę. W momencie, gdy choroba odbiera mi sen, nie walczę. Wyciągam pióro i papier. Mogłabym to robić na komputerze, ale wtedy nie czuje tego klimatu.

Może to wydawać się śmieszne. Wiadomo, że nic nie zastąpi leków i terapii, ale pisanie moją terapię wspomaga. Bo gdy choruje ciało, głowa potrzebuje odskoczni. Dla mnie jest nią twórczość.

Zwykle piszę do szuflady, ale przyjdzie taki dzień, że moje wiersze ujrzą światło dzienne. To moje marzenie, które trzyma mnie przy życiu. A tymczasem przesyłam Wam jeden z moich utworów z pozdrowieniami i zachętą do spróbowania swoich sił w twórczości literackiej.

 Po prostu żyć

Kamień rzucony na wodę

Nie dopłynie nigdy do brzegu,

Nigdy też nie zawrócisz

Nawet małego strumienia biegu.

Lecz gdy z lekkością ducha

Stąpać będziesz po fali,

Woda cię nie zdradzi

I brzeg przygarnie z dali.

Nie bój się marzyć,

Nie bój się śnić,

Bo to jedyne co trzeba,

By po prostu żyć.

Artykuł powstał w ramach cyklu „Kobiece historie mają moc” kierowanego przez Barbarę Górnicką-Naszkiewicz, red. naczelną kobietapo60.pl.

Chcesz się podzielić swoją historią? Napisz na barbara_gornicka@op.pl