Miłość to uczucie, które potrafi motywować  kobiety do działania. Swoimi przemyśleniami na ten temat dzieli się Wioletta. Poznajcie kolejną opowieść z cyklu „Kobiece historie mają moc”.

Odchowałam dwoje dzieci sama. Mąż zmarł, kiedy były jeszcze małe. Nigdy nie myślałam o tym, aby się na nowo z kimś związać. Całą swoją uwagę skupiłam na synach. Ich szczęście postawiłam na pierwszym miejscu. 

Przyszedł kiedyś taki dzień, że synowie już mnie nie potrzebowali. Założyli swoje rodziny. Jeden mieszka na drugim końcu Polski, a drugi w Niemczech. Odwiedzają mnie rzadko. Obaj są lekarzami oddanymi swoim pacjentom.

Synowie są moją dumą. Nie mam do nich żalu, że dla kariery zostawili matkę. Taka kolej rzeczy. Zresztą, po co mieliby przy mnie siedzieć? Mam się dobrze jak nigdy. Poznałam młodszego o dziesięć lat faceta i oszalałam.

Młodszy facet dodaje mi wigoru! Cieszę się jak dziecko każdego dnia, kiedy mamy się spotkać. Choć męża kochałam nad życie, brakowało mi szczypty szaleństwa. Ten związek jest zupełnie inny, bo inna też jestem ja. 

Przez lata nabrałam dystansu do życia. Poznałam siebie w dobrych i złych chwilach. Przestałam bać się życia. Już nie patrzę na opinię innych ludzi. Chwytam garściami wyjątkowe momenty. Z młodszym partnerem i ja czuję się młodziej. I mówię głośno, że jestem szczęśliwa.

Artykuł powstał w ramach cyklu „Kobiece historie mają moc” kierowanego przez Barbarę Górnicką-Naszkiewicz, red. naczelną kobietapo60.pl.

Chcesz się podzielić swoją historią? Napisz na barbara_gornicka@op.pl