Pani Helena napisała do nas prośbę, by przekazać innym kobietom ważne przesłanie. Poznajcie jej historię, która może Was zainspirować do zmian.

Człowiek młody nie ma pojęcia o życiu, a podejmować musi ważne decyzje. Kim być, z kim się związać, jaki mieć pomysł na siebie – to pytania i wyzwania, którym musi sprostać.

I ja byłam kiedyś młoda. Zaraz po szkole wyszłam za mąż i wychowywałam dzieci. Powielam los mojej mamy, która całe swoje życie poświęciła mi i moim braciom.

Rola gospodyni domowej wcale mi nie pasowała. Męża nie było całymi dniami, a ja kręciłam się po domu. Kiedy dzieci dorosły, to wszystko straciło sens. Chciałam pójść do pracy, żyć czymś więcej niż tylko domowymi obowiązkami.

O ile dzieci entuzjastycznie przyjęły mój pomysł, mąż zareagował dość nerwowo. Roztaczał przede mną wizję trudów i niedogodności, jakie mnie czekają. Ale kiedy nie udało mu się mnie zniechęcić, wymyśli coś innego. Zaczął podkopywać moje poczucie wartości.

– Bez doświadczenia i znajomości cóż możesz osiągnąć? – powtarzał w kółko i to mnie zatrzymało na kilka lat.

Przestalam w siebie wierzyć, ale po cichu szukałam czegoś, co mnie porwie. Będąc grubo po 40. zaczęłam pierwszą pracę jako pomoc kuchenna. Było okropnie ciężko, ale wspominam ten okres jako najlepszy w życiu.

Minęło trochę czasu, a ja zostałam szefową kuchni w dużym mieście. Na początku dojeżdżałam, ale kiedy nasze relacje z mężem się popsuły, zdecydowałam się przeprowadzić.

Z jednej strony chciałam się realizować, z drugiej bałam się samotności. Rozstanie z mężem po  25 wspólnych latach nie jest łatwe. Do dziś nie podjęłam decyzji o rozwodzie, żyjemy w separacji. Po prostu wybrałam wolność, a on musiał to uszanować.

Tak jest do dziś. Pomimo wieku nadal jesteśmy aktywni zawodowo. Praca napędza nas do działania i chcemy, by tak było jak najdłużej.

Artykuł powstał w ramach cyklu „Kobiece historie mają moc” kierowanego przez Barbarę Górnicką-Naszkiewicz, red. naczelną kobietapo60.pl.

Chcesz się podzielić swoją historią? Napisz na barbara_gornicka@op.pl