Informacja o zdiagnozowanej chorobie Alzheimera spada najczęściej na pacjentów i ich bliskich niczym gr om z jasnego nieba. Choć schorzenie to rozwija się stopniowo i zaczyna dawać o sobie znać z dość dużym wyprzedzeniem, sama informacja o zdiagnozowaniu problemu bywa po prostu szokująca. Wiele osób zastanawia się wówczas, czym tak naprawdę jest choroba Alzheimera, jakie jest jej podłoże, w jaki sposób ją leczyć i na co należy się przygotować. Tego typu pytań rodzi się bardzo dużo. Poniżej przedstawiamy kilka najczęstszych wątpliwości, jakie pojawiają się po zdiagnozowaniu choroby Alzheimera, a także odpowiedzi na nie.

Choroba Alzheimera to schorzenie, z którym boryka się coraz więcej osób na świecie. Szacuje się, że za trzydzieści lat może się z nią zmagać co osiemdziesiąta piąta osoba. Statystycznie najczęściej dotyka osób po 65. roku życia. Średnia długość życia chorego po zdiagnozowaniu wynosi 7 lat. Każdy przypadek choroby jest inny i przebiega w odmienny sposób. Aby łatwiej oswoić się z myślą o wykrytej chorobie Alzheimera, warto bliżej ją poznać i poznać odpowiedzi na najczęściej nurtujące osoby chore pytania.

Czym tak naprawdę jest choroba Alzhemiera?

Choroba Alzheimera to nieuleczalna i postępująca choroba neurodegeneracyjna, będąca najczęstszą postacią otępienia. Nie należy mylić ją z demencją starczą, gdyż ta jest oddzielną jednostką chorobową. Alzheimer charakteryzuje się zespołem występujących objawów, które zmieniają się w zależności od stopnia zaawansowania schorzenia. W dużym uproszczeniu, choroba w początkowym stadium objawia się zanikami pamięci i chwilowymi utratami orientacji w terenie. Z czasem pojawiają się inne symptomy informujące o postępującej chorobie – drażliwość, agresja, rozdrażnienie, splątanie, wahania nastrojów, trudności z mówieniem i pisaniem, utrata pamięci długotrwałej, a w późniejszych etapach dochodzi także do utraty samodzielności, objawów urojeniowych i nietrzymania moczu, a w efekcie do śmierci.

Co jest przyczyną choroby Alzheimera?

Tak naprawdę wciąż niewiadomo, co powoduje powstanie choroby Alzheimera. Istnieje kilka hipotez, które próbują wskazać na jednoznaczne pochodzenie tego schorzenia. Żadna z nich nie została jednak w 100% potwierdzona jako uniwersalna przyczyna tej jednostki chorobowej. Z biologicznego punktu widzenia wiele wskazuje na to, że za Alzheimera odpowiedzialne jest odkładanie się dwóch toksycznych białek: beta amyloidu oraz biała tau. Funkcja pierwszej z nich w organizmie nie jest znana. Prawdopodobnie wspomaga formowanie się synaps. Z nieodkrytych jeszcze przyczyn zdarza się, że beta amyloid tworzy płytki starcze na zewnątrz komórki. To doprowadza do blokady przesyłu informacji między synapsami, a efektem tego jest obumarcie komórki. Z kolei biało tau odpowiada za transport wewnątrzkomórkowy w mózgu. Pełni niezwykle pożyteczną rolę, a rozwój choroby Alzheimera zakłóca jej prawidłową pracę.

Jak leczy się chorobę Alzheimera?

Alzheimer jest chorobą nieuleczalną, a obecne terapie opierają się jedynie na leczeniu objawowym. Ich celem jest możliwe jak najmocniejsze opóźnienie postępu schorzenia oraz ograniczenie występowania poszczególnych objawów. W tym celu stosuje się np. różnego rodzaju ćwiczenia umysłowe, terapie manualne itd. W chorobie Alzhemera niezwykle istotna jest opieka nad osobami dotkniętymi tym problemem. W zależności od przypadku, schorzenie może postępować w różnym tempie. Prędzej czy później, osoba chora będzie zdana na pomoc innych. Wiele osób decyduje się samodzielnie sprawować kuratelę nad seniorem. Coraz częściej jednak alternatywą dla tej sytuacji jest zdecydowanie się na ośrodek dla chorych na Alzheimera.

Jak opiekować się chorymi na Alzheimera?

Wszystko zależy od stopnia zaawansowania choroby. Jeśli osoba dotknięta schorzeniem jest jeszcze w miarę samodzielna, nie należy jej izolować. Warto angażować ją do codziennych prac, namawiać na wyjścia z domu i wykonywać ćwiczenia umysłowe. Należy jednak zdawać sobie sprawę, że taki stan rzeczy nie będzie trwać wiecznie. W pewnym momencie nadejdzie pogorszenie stanu zdrowia seniora i będzie on wymagał całodobowej opieki. Konieczne okaże się przygotowywanie posiłku, ubieranie, planowanie dnia, podawanie leków, a nawet pomoc w czynnościach higienicznych. Jeśli zdajemy sobie sprawę, że nie będziemy w stanie uzyskać takiej pomocy od bliskich (lub wiemy, że to my nie będziemy mogli poświęcić całej doby na opiekę), warto wówczas rozważyć, czy wyjściem z tej sytuacji nie będzie wyspecjalizowany dom opieki dla osób starszych. Tego typu placówki oferują pomoc wykwalifikowanego zespołu pielęgniarskiego, systematyczne badania lekarskie, terapie dostosowane do potrzeb danego pacjenta oraz ogólny spokój i w większości przypadków dużo lepsze warunki życia, niż w domu chorego lub jego rodziny.